รสชาติอาหารจานครอบครัว
Eiko Yamaguchi เขียน
พลอยทับทิม ทับทิมทอง แปล
สำนักพิมพ์ Piccolo 

     ด้วยความสัตย์จริง เราโดนหนังสือเล่มนี้ตกตั้งแต่หน้าปกที่มีภาพวาดอาหารด้วยลายเส้นน่ารักๆ ก่อนเลื่อนดูรายละเอียดเนื้อหาเสียอีก ซึ่งเมื่ออ่านคำโปรยแล้วก็ไม่พลาดที่จะกดใส่ตะกร้ามาหนึ่งหน่วย

     หนังสือเล่าเรื่องราวของร้านอาหาร ‘ฮาจิเมะ‘ ในย่านซึคุดะ พื้นที่เล็กๆ ในแขวงชูโอ กรุงโตเกียว ที่ผสมผสานระหว่างความรุ่งเรือง และบรรยากาศพื้นบ้านของคนพื้นถิ่น เดิมฮาจิเมะเป็นร้านอาหารฝรั่งที่ ‘อิจิโกะ‘ และสามีดูแลร่วมกัน แต่เมื่อสูญเสียสามีไปอย่างกะทันหัน อิจิโกะก็ทำอะไรไม่ถูก คิดปิดกิจการ แต่ก็ได้ลูกชายมาช่วยดูแลร้าน พร้อมเปลี่ยนจากร้านอาหารฝรั่งมาขายอาหารบ้านๆ รสมือแม่แทน แต่ไม่นานอิจิโกะก็สูญเสียลูกชายไปอีกคน ซึ่งก็ได้ลูกสะใภ้อย่าง ‘ฟุมิ‘ มาร่วมด้วยช่วยกันดูแลร้านต่อ กลายเป็นร้านอาหารฮาจิเมะที่ช่วงกลางวันขายข้าวอาหารชุด และช่วงกลางคืนเป็นอิซากายะให้เหล่าลูกค้ามาฝากท้อง

     แต่นอกจากความหิวที่ลูกค้าขาประจำและลูกค้าขาจรพาเข้าร้านหวังฝากท้อง พวกเขาก็มักจะมีเรื่องเล่า ปัญหาชีวิต หรือความหนักใจบางอย่างพกติดตัวมาด้วย แน่นอนว่านอกจากอาหารชั้นเลิศที่ใส่ความพิถีพิถัน ความตั้งใจของคุณป้าทั้งสองจะช่วยเติมพลังกายแล้ว ทั้งคู่ยังช่วยแก้ปัญหาของลูกค้าที่น่ารัก พร้อมเสิร์ฟความอบอุ่น และความสบายใจเป็นของแถมเสมอ

     เมื่อเราพลิกหน้าอ่านก็เหมือนได้พาตัวเองเข้าไปนั่งในร้านฮาจิเมะเป็นที่เรียบร้อย ซึ่งระหว่างนั่งฟังเรื่องเล่าของแก๊งลูกค้า คุณป้าทั้งสองก็จะค่อยๆ ไล่เรียงเคล็ดไม่ลับในการทำอาหาร ตั้งแต่การตามหาวัตถุดิบ กระบวนการการทำ วิธีปรุง รวมถึงแนบเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยของอาหารญี่ปุ่นให้เราฟัง คล้ายเป็นกับแกล้มชั้นดีที่ทำให้เราไม่อยากออกจากร้านเลยล่ะ

     การเล่าเรื่องไม่ได้หวือหวามาก มีจังหวะหักมุมเล็กน้อยให้ได้ยิ้มเล็กๆ แต่ว่าอ่านได้เรื่อยๆ เราคิดว่าอาจเพราะคุ้นเคยกับบรรยากาศร้านอิซากายะใน ‘Midnight Diner’ ร้านโลคอลประจำถิ่นใกล้สูญพันธุ์จากหนุ่มออฟฟิศใน ‘The Road to Red Restaurants List’ หรือชอบดูพวกซีรีส์ที่ข้องเกี่ยวกับร้านอาหารญี่ปุ่นบ่อยๆ เลยเป็นสิ่งที่ทำให้เรารับรสชาติหนังสือเล่มนี้ได้ชัดเจน และอร่อยยิ่งขึ้น ระหว่างกวาดสายตาดูตัวอักษรอยู่นั้น ในหัวจะค่อยๆ ผุดภาพความเป็นร้านญี่ปุ่น จาน โต๊ะ เก้าอี้ การกิน การหั่นนั่นต้มนี่ ซึ่งสำหรับเรามันทำให้การอ่านสมจริงกว่าเดิม แถมอ่านๆ อยู่แล้วจะรู้สึกหิวขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย กลืนน้ำลายเอื๊อกๆ (อ่านแล้วหิวมีอยู่จริงงงง T_T)

     จริงๆ เป็นเล่มที่อ่านแล้วมีไฟอยากทำอาหารมาก อยากวิ่งไปซื้อของมารับบทแม่บ้านญี่ปุ่นเดี๋ยวนั้น แต่พอคิดได้ว่าต้องล้างจาน… เอาเป็นว่า ขอหงายการ์ดอ่านหนังสืออย่างเดียวดีกว่าเรา