แม้จะมีแผนต่อยอดผลงานที่วาดลงในเพจ uninspired by current events ไปสู่สื่อรูปแบบอื่นๆ แต่เมื่อสำนักพิมพ์แซลมอนชวนให้ แก่น—สารัตถะ จึงเสถียรทรัพย์ คัดเลือกงานมารวมเล่มพิมพ์เป็นหนังสือ เขากลับรู้สึกแปลกใจไม่น้อย

     “พองานมันทำด้วยคอมพิวเตอร์ ผมจึงคิดถึงงานพวกดิจิทัล ภาพยนตร์สั้น มิวสิกวิดีโอ หรือเกม คือไม่คิดถึงการพิมพ์ออกมาเป็นเล่มเลย” แก่นกล่าว

     “เพราะเป็นภาพนิ่งที่ดูผ่านหน้าจอได้อยู่แล้ว จึงไม่เคยคิดว่าเราจะดูบนกระดาษไปอีกทำไมใช่ไหม” ผมเสริมต่อ—คล้ายจะเข้าใจความแปลกใจนี้ คิดอย่าง economy คุณแค่เปิดเฟซบุ๊ก เข้าไปในเพจของเขา ก็มีรูปให้ดูรายวันไม่หวาดไหว จะเสียเงินซื้อหนังสือทำไม 

     แต่นั่นล่ะ เมื่อแก่นได้คุยกับบรรณาธิการ และพบว่าสิ่งที่สำนักพิมพ์ต้องการเพื่อทำให้หนังสือเล่มนี้สมบูรณ์คือ ‘ข้อเขียน’ ประกอบภาพที่เขาเคยวาดไว้แล้ว ข้อเขียนอะไรก็ได้ ความเรียงระบายความอัดอั้นตันใจ สารคดีเบื้องหลังการสร้างสรรค์ผลงาน หรือเรื่องสั้นวิพากษ์ปรสิตในสังคมไทย 

     แม้ว่าแก่นไม่เคยทำงานเขียนจริงจังมาก่อน แต่เขาก็เห็นว่าน่าสนุกดี หนังสือเล่มแรกของเขาจึงได้รับการทำคลอดออกมา

     uninspired by current events: sorry stories คือชื่อหนังสือที่ว่า แก่นคัดผลงานจำนวน 50 ชิ้น และวาดใหม่อีก 10 ชิ้น พร้อมเขียนบทกลอนภาษาอังกฤษและไทยประกอบทุกภาพ เขานิยามกลอนที่เขียนว่าเป็น ‘นิทานสอนใจ’ และใช่ เช่นเดียวกับที่เขาระบุผ่านชื่อเพจและชื่อหนังสือ นิทานที่เขียนก็หาได้มีแรงบันดาลใจเกี่ยวข้องอะไรกับเหตุการณ์ปัจจุบัน (current events) ทั้งนั้น

     แก่นเรียนจบคณะนิเทศศาสตร์ สาขาภาพยนตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เรียนรู้งานด้าน 3D และโมชั่นกราฟิกด้วยตนเองผ่านยูทูบ ก่อนจะเลี้ยงชีพในฐานะ 3D Artist ออกแบบภาพเคลื่อนไหวในแวดวงโฆษณาและสื่อ มีผลงานหลากหลายตั้งแต่งานออกแบบภาพเคลื่อนไหวโปรเจกต์บิ๊กๆ อย่าง Bodhi Theater ในอุโบสถวัดสุทธิวราราม งานปกนิตยสารต่างประเทศชั้นแนวหน้า ไปจนถึงงานโฆษณาครีมทาผิวและฟิลเตอร์ในอินสตาแกรม 

     ต้นปีที่แล้ว โควิด-19 ทำให้ฟรีแลนซ์อย่างเขางานหด และระหว่างที่รอ (ลุ้น) ว่าเมื่อไรจะได้ฉีดวัคซีน พลางฟังข่าวฉิบหายรายวันของรัฐบาล เขาก็เริ่มทำภาพประกอบ 3 มิติแนวเซอร์เรียล เสียดสีสถานการณ์บ้านเมืองขึ้นมาเล่นๆ เพื่อฆ่าเวลา 

     วันที่ 3 มิถุนายน 2021 คือวันแรกที่เขาลงรูปภาพในเพจ uninspired by current events จากนั้น กิจวัตรใหม่ก็เริ่มต้น ตื่นเช้าขึ้นมาเปิดอ่านข่าวในสื่อออนไลน์ สกัดอารมณ์ขันร้ายที่พบ และทำภาพ 3 มิติออกมาโพสต์ในเพจวันละ 1 ภาพ จนวันนี้ผ่านมา 1 ปีกับ 2 เดือนเศษ ที่เขาผลิตผลงานขึ้นใหม่ราวหนังสือพิมพ์รายวัน พ่วงด้วยผู้ติดตามในเพจสองแสนกว่าแอ็กเคานต์ แต่นั่นล่ะ นอกจากชื่อของผลงานแต่ละชิ้นซึ่งประกอบด้วยคำศัพท์ภาษาอังกฤษไม่เกินสองคำ แก่นก็แทบไม่ได้พิมพ์หรือเขียนข้อความใดๆ ลงในเพจเลย 

     ใช่ครับ uninspired by current events: sorry stories หนังสือเล่มแรกเล่มนี้ เป็นผลงานที่บรรจุตัวอักษรไว้มากที่สุดของเขา ซึ่งเมื่อทราบว่าเขาออกหนังสือ ผมก็ไม่รอช้าจะส่งข้อความไปหาบรรณาธิการ CONT. เพื่อขอเป็นคนพูดคุยว่าด้วยสิ่งที่ศิลปินผู้นี้ไม่เคยทำหรือคิดที่จะทำอย่างจริงจังมาก่อนอย่างการเขียน 

     เรื่องราวเป็นเช่นนี้

คุณทำเพจมาหนึ่งปีกว่าแล้ว นอกจากชื่อผลงาน คุณแทบไม่ได้พิมพ์ข้อความอะไรเลย แม้แต่พิมพ์ตอบคอมเมนต์ของลูกเพจก็ไม่ อะไรทำให้คุณวางฟอร์มแบบนั้น

     ผมเข้าไปอ่านทุกคอมเมนต์นะครับ แต่ที่ไม่ตอบเพราะคิดว่าภาพที่โพสต์ได้ทำหน้าที่ของมันไปหมดแล้ว ใครจะตีความแบบไหนก็เรื่องของเขา จึงไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องเขียนขยายความหรือชี้แจงอะไร ที่สำคัญ ความตั้งใจหลักของเพจนี้ คือการโพสต์รูปผลงานของผมเองอย่างเดียวครับ

แล้วพอแซลมอนมาชวนคุณเขียนหนังสือ คุณลำบากใจไหม

     ไม่ครับ พอฟังไอเดียแล้วก็รู้สึกอยากทำขึ้นมา แต่ก็มีความหนักใจอยู่เหมือนกัน เพราะไม่เคยเขียนหนังสือมาก่อน และพักหลังๆ ก็ไม่ค่อยได้อ่านหนังสือที่เป็นเล่มเท่าไหร่ ตอนแรกก็คิดอยู่หลายตลบว่าจะทำแบบไหน จะเล่าถึงข่าวที่เกี่ยวข้องกับชิ้นงานนั้นเลยไหม หรือแคปฯ รูปคอมเมนต์จากคนดูมาประกอบ สุดท้ายมาลงกับกลอนสำหรับเด็ก ผมชอบความคลุมเครือของมันดี

ทำไมลงเอยแบบนี้

     ตอนเด็กๆ ผมชอบอ่านวรรณกรรมเยาวชน ถ้าตอบแบบง่ายๆ คืองานเยาวชนจะใช้คำศัพท์ที่ไม่ซับซ้อน ตรงไปตรงมา แต่ขณะเดียวกันก็จุดประกายให้เราคิดต่อได้อีกหลายแง่มุม งานเล่มนี้ผมใช้เรฟเฟอร์เรนซ์ด้านวิธีการเขียนจากแบบเรียนภาษาไทย พวก มานะ มานี หรือยุคที่ผมเรียนคือ แก้ว กล้า ตามารถไฟ ความที่คลังคำศัพท์ผมไม่ได้หวือหวาอะไร เลยคิดว่าถ้าใช้ชุดคำไม่มาก ทำให้มันมีความคล้องจองประมาณหนึ่ง เราก็น่าจะเอาอยู่

พูดถึงวรรณกรรมเยาวชน คุณมีหนังสือที่ส่งอิทธิพลต่อการทำงานของคุณไหม

     ผมชอบ Calvin and Hobbes ครับ เป็นการ์ตูนแก๊กลงหนังสือพิมพ์โดย บิล วัตเทอร์สัน (Bill Watterson) นักวาดชาวอเมริกัน เมื่อก่อนเคยเจอการ์ตูนชุดนี้รวมเล่มขายในโซนหนังสือมือสองที่งานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ อ่านตอนเด็กๆ จะรู้สึกว่าเป็นการ์ตูนเด็กป่วงๆ คล้ายๆ การ์ตูน ปังปอนด์ บ้านเรา แต่พอได้กลับมาอ่านตอนผมโต จึงเข้าใจว่าจริงๆ มันก็วิพากษ์สังคมไว้ได้อย่างคมคายเลยนี่ ซึ่งมันก็คมคายในแบบฉบับของการ์ตูนเด็กน่ะครับ 

การ์ตูนเรื่องนี้มีผลด้วยหรือเปล่าที่คุณเลือกเขียนงานเป็นภาษาอังกฤษ

     ไม่ครับ จริงๆ เป็นความตั้งใจอยากทำให้หนังสือผมเป็นภาษาอังกฤษล้วน เพราะเราวางท่ามาตั้งแต่แรกในเพจเฟซบุ๊กว่านี่ไม่ใช่เพจไทย พอได้โจทย์ว่าจะทำหนังสือ ความที่เราทำหนังสือขายคนไทยเป็นหลักน่ะครับ จะใช้ภาษาอังกฤษอย่างเดียวก็ยังไงอยู่ เลยเขียนภาษาไทยออกมาด้วย โดยจะไม่ใช่การแปลจากอังกฤษมาตรงๆ หลายจุดเนื้อความก็ไม่ตรงกัน แต่อยู่ในประเด็นเดียวกัน

เข้าใจว่าคุณทำงานภาพจากสถานการณ์รายวัน โดยไม่คิดถึงข้อเขียนมาก่อน แต่พอได้โจทย์เรื่องการเขียน รู้สึกไหมว่าความหมายดั้งเดิมของภาพมันคลาดเคลื่อนไป

     มีบางภาพที่ผมคัดเลือกมามันล้อไปกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในวันที่ผมวาดโดยตรง แต่ภาพส่วนใหญ่จริงๆ มันไม่ได้สะท้อนแค่ตัวสถานการณ์ แต่สอดแทรกสภาวะสังคมในช่วงนั้นไปด้วย พอได้มาเขียนนิทาน ผมก็ไม่ได้คิดให้มันล้อไปกับสถานการณ์ต้นเรื่องโดยตรง จึงไม่ได้กังวลเรื่องความคลาดเคลื่อนของแหล่งที่มา เพราะจริงๆ คอนเซปต์ของเพจก็ชัดเจนตั้งแต่แรกแล้วว่า ภาพที่ผมวาดขึ้นหาได้มีแรงบันดาลใจมาจากสถานการณ์ปัจจุบัน คุณอาจย้อนกลับมาดูหลังจากภาพถูกวาดไปหลายเดือนแล้ว หรืออาจหลงลืมว่าวันนั้นมันเกิดเหตุการณ์อะไร แต่ภาพก็ยังสื่อความหมายบางอย่างอยู่ 

คุณมีแนวทางการเลือกและลำดับภาพอย่างไร

     ผมเริ่มจากภาพที่ขึ้นมาชัดเจนที่สุดในหัวก่อน แล้วก็ทดลองเขียนนิทานจากภาพนั้น แล้วก็ค่อยๆ เรียงต่อกันมาเอง 

ไม่ได้ลำดับตามช่วงเวลาที่เกิดเหตุการณ์

     ไม่ครับ ลำดับจากความรู้สึกล้วนๆ 

ไม่เคยทำงานเขียนมาก่อน รู้สึกอึดอัดไหม

     สนุกกว่าที่คิดไว้เยอะเหมือนกัน จริงๆ มันจะมีคำถามตลอดว่าสิ่งที่เราเขียนออกมาดีพอหรือยัง เป็นไปอย่างที่เราต้องการแล้วหรือยัง มีความไม่มั่นใจประมาณหนึ่ง เพราะก่อนหน้านี้ผมทำแต่งานภาพอย่างเดียว พอโพสต์ลงเพจ จะรู้ได้ทันทีว่าภาพไหนฟีดแบ็กดี อันไหนแป้ก หรือคนไม่เข้าใจบ้าง แต่กับการเขียนมันก็มีความลุ้นที่เราไม่อาจคาดเดาได้อยู่

ในตอนท้ายของหนังสือ ตรงส่วนที่เป็นประวัติผู้เขียน คุณเขียนว่า ‘หวังว่างานของเขา จะช่วยให้คุณบันเทิงกับการมีชีวิตอยู่ในที่แห่งนี้ได้อีกสักพัก’ คุณมองว่าทั้งงานภาพและงานเขียนเป็นการบำบัดความอึดอัดใจต่อสถานการณ์บ้านเมืองขณะนี้ของคุณเองใช่ไหม 

     เอาจริงๆ ก่อนจะเริ่มทำเพจ ผมมีความสิ้นหวังกับข่าวสารรายวันที่ได้รับรู้มากเลยนะ ผมเริ่มทำภาพ 3 มิติในเพจนี้เพราะอยากหาวิธีระบายความรู้สึกออกมามากกว่าการบ่นหรือก่นด่าเฉยๆ คนที่เข้ามาดูผลงานในเพจและมีอารมณ์ขันกับมัน ก็น่าจะเป็นความรู้สึกแบบเดียวกัน ถามว่าเป็นวิธีบำบัดหรือการรับมือกับการมีชีวิตอยู่ในบ้านเมืองแบบนี้ไหม ก็น่าจะใช่ครับ

ก่อนหน้านี้คุณเขียนสเตตัสก่นด่าสังคมและรัฐบาลในเฟซบุ๊กหรือทวิตเตอร์บ้างไหม

     แทบจะไม่เลยครับ แม่ผมบ่นรัฐบาลในเฟซบุ๊กเยอะกว่าอีก (หัวเราะ) คือยิ่งอ่านสเตตัสของคนอื่นไป ก็จะยิ่งเห็นด้วย ใช่ ประเทศเราตอนนี้มันแย่จริงว่ะ ทุกคนอัดอั้นกันหมด แต่ไม่รู้ทำยังไงนอกจากบ่น การทำรูป 3D ในเพจก็เป็นวิธีบ่นวิธีหนึ่งของผมครับ คืออันนี้มันเป็นอาชีพของผมอยู่แล้ว ผมถนัดทางนี้ก็เลยทำแบบนี้ ขณะเดียวกันก็เป็นเหมือนโชว์เคสงานของผมที่เปิดให้คนที่รู้สึกแบบเดียวกัน หรือกระทั่งคนที่ไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นมาถกเถียงกัน

กลับกลายเป็นว่ากิจวัตรประจำวันตลอดหนึ่งปีมานี้เลย

     เป็นโจทย์ที่ผมตั้งไว้แต่แรกอยู่แล้วด้วยครับ นอกจากทำเพื่อบันทึก ก็เหมือนเป็นการฝึกปรือทักษะและความคิดตัวเองไปด้วย ในแวดวงคนทำ 3D จะมีไอดอลอยู่คนหนึ่งชื่อ Beeple ซึ่งเขาลงรูปทุกวันติดต่อกันมาเป็น 10 ปี จากนั้นเขาก็เอาภาพมาคอลลาจกันจนกลายเป็นงาน NFT ที่ทำให้เขารวยเละ คือผมไม่ได้คิดจะทำตามเพราะอยากรวยอย่างเขา แต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับการรักษาวินัยในการทำงาน การได้ใช้ความคิด และทำงานทุกวัน คือถ้าคุณเว้นหนึ่งวันเพราะขี้เกียจ หรืออยากผัดวันประกันพรุ่ง สุดท้ายคุณก็อาจเลิกไปเอง ผมก็เลยลองดูดีกว่า ทำงานทุกวันให้เป็นจริงเป็นจังไปเลย

เคยอ่านตอนคุณให้สัมภาษณ์ใหม่ๆ ว่าคุณใช้เวลาประมาณ 2-3 ชั่วโมงในการทำหนึ่งภาพ เดี๋ยวนี้เป็นไงบ้างแล้ว

     ตอนนี้เหลือครึ่งชั่วโมงแล้วครับ ส่วนใหญ่จะเป็นแบบตื่นมาทำ ก็แล้วแต่ข่าว แล้วแต่ชีวิตตัวเองด้วย วันนี้ไปไหน ต้องทำอะไรอย่างอื่นหรือเปล่า แต่เวลาผมก็ไม่ได้ฟิกซ์ขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าต้องทำให้เสร็จเวลานั้นเพื่อลงเวลานี้เป๊ะๆ ผมลงงานตามอารมณ์ศิลปินเลย แต่เสือกเป็นศิลปินที่ตื่นมานั่งอ่านข่าวตอนเช้าเป็นกิจวัตร จึงออกมาเป็นสภาพนี้ (หัวเราะ) ขณะเดียวกัน ผมก็ไม่ได้วางแผนแบบตายตัวว่าจะเล่นกับข่าวรายวันอย่างเดียว มันก็มีบางช่วงที่มีโปรเจกต์เข้ามา บางช่วงอกหัก งานก็จะเป็นอีกแบบไป จริงๆ ก็กำลัง explore อยู่ว่ามันจะโตไปทางไหนได้บ้าง นอกจากการสะท้อนเหตุการณ์รายวัน

สังเกตไหมว่าถ้าเราติดตามข่าวรายวัน คุณจะพบข่าวผู้นำหรือผู้มีอิทธิพลในบ้านเมืองนี้มีทัศนคติหรือทำเรื่องห่วยแตกซ้ำๆ เป็นลูปเดิม คุณทำอย่างไรไม่รู้สึกเป็นบ้าไปก่อนกับการอ่านข่าวพวกนี้

     ก็รู้สึกประสาทเสียอยู่ครับ (หัวเราะ) แต่มันมีความตลกร้ายอย่างหนึ่ง เพจของผมมันก็อิงกับความฉิบหายของบ้านเมือง ผมจึงพอทำใจยอมรับได้ โอเค สถานการณ์ที่เคยเกิดขึ้นแล้วเมื่อไม่กี่เดือนก่อน มันกลับมาคล้ายเดิมอีกแล้ว แต่ความที่ผมทำงานกับภาพ กับสัญลักษณ์ กับองค์ประกอบ จึงเป็นความท้าทายในการทำภาพใหม่ในแต่ละวัน 

เคยคิดถึงจุดที่ว่าเราจะทำเพจนี้ถึงแค่วันหรือปีนี้แล้วหยุดหรือยัง

     ยังไม่ได้คิดครับ รู้สึกยังสนุกกับมันอยู่ คือสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้ก็ตอบโจทย์ชีวิตด้วย ผมอ่านหนังสือ อิคิไก ในนั้นพูดถึงวงกลมที่ใช้แบ่งชีวิตอยู่ วงหนึ่งคือสิ่งที่คุณทำได้ดี อีกวงคือสิ่งที่คุณทำแล้วได้เงิน กับอีกวงคือสิ่งที่คุณต้องการ ตอนนี้วงพวกนี้สำหรับผมมันลงตัวอยู่ งานเพจอาจไม่ทำเงิน แต่เราทำได้ดี เราอยากทำ และมีความสุขที่ได้ทำ ที่สำคัญคือเราใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต่อวันกับมันเท่านั้นเอง ไม่รู้สึกเหลือบ่ากว่าแรงอะไร 

ยังสนุกกับการสะท้อนความเซอร์เรียลในบ้านเมืองนี้

     ผมไม่ได้คิดว่างานตัวเองจะมีพลังในการเปลี่ยนแปลงสังคมอะไร แต่พอภาพมันทำงานกับคนที่รู้สึกแบบเดียวกัน ทำให้คนได้มาตีความ หรือสร้างบทสนทนาต่อจากมัน ก็รู้สึกอยากทำต่อไปเรื่อยๆ 

ขอถามถึงแรงบันดาลใจเพิ่มอีกนิด เข้าใจว่าคุณทำภาพเซอร์เรียล ส่วนหนึ่งเป็นเพราะมันเอื้อต่อเทคนิคภาพสามมิติ กับอีกส่วนคือการสะท้อนภาวะไร้เหตุผลที่ดูไปไกลเกินกว่าข้อเท็จจริงในสังคม ผมเข้าใจถูกหรือเปล่า

     ประมาณนั้นครับ มีศิลปินดัตช์ที่เป็นแรงบันดาลใจในเชิงวิชวลผมอยู่พอสมควรคือ เฮียโรนิมัส บอช (Hieronymus Bosch) เขามีชีวิตอยู่ในระหว่างศตวรรษที่ 15-16 งานของเขาจะมีตัวละครเยอะๆ มีคนพฤติกรรมแปลกๆ และสัตว์ประหลาด ผมไปอ่านประวัติเขามา ภาพจิตรกรรมแฟนตาซีในยุคของเขามันเต็มไปด้วยสัญลักษณ์ที่คนในยุคนั้นเข้าใจ เช่น รูปฟอร์มแบบนี้หมายถึงการร่วมเพศ หมายถึงการพนัน เป็นคำพ้องกับภาษาที่คนยุคนั้นใช้กัน คือจะบอกว่าเป็นมีมของยุคสมัยนั้นก็ได้ พอได้ทราบเรื่องนี้ มันก็เหมือนปลดล็อกมุมมองในการทำงานของผมด้วย เพราะสิ่งที่เราทำอยู่มันก็คือมีมร่วมสมัยเหมือนกัน งานช่วงแรกๆ ผมมีเรฟเฟอร์เรนซ์เป็นงานของเขา กับศิลปินเซอร์เรียลชาวฝรั่งเศสอีกคนชื่อ เรอเน มากริต (Rene Magritte) แต่อาจเพราะองค์ประกอบที่ผมวาดมันมีบริบทแบบไทยๆ อยู่เยอะ ก็เลยปั่นป่วนไปเป็นอะไรไม่รู้เหมือนกัน

ความที่งานของคุณเป็นการยั่วล้อความไม่เป็นเหตุเป็นผลของบ้านเมือง ซึ่งสถานการณ์ส่วนใหญ่ที่เกิดขึ้นก็ล้วนมาจากรัฐบาลทหารชุดนี้ จึงอยากรู้ว่าถ้าเกิดวันหนึ่งบ้านเมืองเรามีความเป็นประชาธิปไตยจริงๆ คุณจะยังทำงานแบบนี้อยู่ไหม

     อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ เหมือนกันนะครับ (หัวเราะ) อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าวันหนึ่งผมมีความพึงพอใจกับสถานการณ์บ้านเมืองแล้ว ผมจะ struggle กับอะไรอย่างอื่นอีกไหม เพราะตอนนี้สังคมก็เหมือนจะมีโจทย์ร่วมกันอยู่ประมาณหนึ่ง ซึ่งมันก็พัดพาตัวเราตามไปด้วย แต่ในอีกมุมหนึ่ง ประชาธิปไตยมันคือการที่ผู้คนต้อง struggle อย่างต่อเนื่องเพื่อรักษามันเอาไว้ คนในประเทศเจริญแล้วเขาก็ยังทะเลาะกันอยู่ไม่เลิกจนทุกวันนี้ คิดว่าผมก็คงไม่หลุดไปจากเรื่องนี้ง่ายๆ หรอก

ยังไม่มีแผนที่จะเลิกวาด

     คิดว่ามันมีเรื่องหรือมีประเด็นให้เราได้วาดอยู่ตลอดแหละ ที่สำคัญ ถ้าผมเลิกวาดรูปพรุ่งนี้เลย บทสัมภาษณ์นี้ก็อาจจะไม่ได้ออกนะครับ 

     สำหรับผู้ที่สนใจ สามารถสั่งซื้อหนังสือ uninspired by current events: sorry stories (จากราคาเต็ม 240 บาท พิเศษสำหรับคนอ่าน CONT. ลดเหลือ 225 บาท) ได้ที่คอนต์วีเนี้ยนสโตร์