ก่อนจะเจอ กาย วินช์ (Guy Winch) เราเพิ่งตกลงกับ (อดีต) คนรู้ใจว่าจะลดสถานะกันและกันเหลือแค่พี่น้องมาหมาดๆ

“ส่วนตัวคิดว่านักแปลคนหนึ่งไม่ได้แปลได้ทุกเรื่องในโลกนี้ มันจะมีแนวที่เหมาะกับเรา เสียงเข้ากับเราได้เป็นพิเศษ ซึ่งก็จะดีทั้งกับเราและต้นฉบับ เราจะไม่เหนื่อยมาก...

(หากไม่ดูเป็นการรบกวน 
อยากชวนอ่านบรรทัดถัดไปด้วยทำนองเพลง The Moon Represents My Heart ของ เติ้ง ลี่จวิน)

เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นด้วยแจ้งเตือนจากอินสตาแกรม ว่ามีบัญชี verified พร้อมเครื่องหมายถูกสีฟ้ามากดติดตาม @cont.reading

หนึ่งในความทรงจำเกี่ยวกับงานหนังสือของเราที่เด่นชัดที่สุดคือมีนาคม 2014 ปีที่สำนักพิมพ์แซลมอนออกหนังสือ New York 1st Time นิวยอร์กตอนแรกๆ 

เดินกอดอก โก่งตัว สวมเสื้อคลุม ไปจนถึงหยิบบรามาใส่ คือสิ่งที่ผู้หญิงเราทำกันจนเคยชิน เมื่อต้องออกไปข้างนอกขณะสวมชุดนอน 

เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นตอนประมาณตีสาม ระหว่างกำลังเผชิญปัญหานอนไม่หลับ ครั้นจะเอางานมาทำก็เกรงใจสมอง เลยตัดสินใจเปิดเว็บตูนอ่าน หวังให้การ์ตูนลายเส้นสวยๆ จะช่วยให้จิตใจสงบ และนำพาเราไปสู่ห้วงนิทรา

จอภาพยนตร์ตัดเข้าสีดำ คนทยอยลุกจากที่นั่ง โรงหนังเปิดไฟทางเดิน เป็นตอนนั้นเองที่พื้นที่ไม่กี่เซนติเมตรจากขอบล่างสุดของเฟรมภาพแนะนำให้เราได้รู้จักกับชื่อ ‘เจไดยุทธ’ เป็นครั้งแรก

เรารู้จักชื่อ ‘Rtima’ ครั้งแรกบนหน้าปกนิยาย เมื่อความตายทำให้เราพบกัน ด้วยวิชวลของภาพปกที่เตะตา และเรื่องย่อที่ว่าด้วยการไปตามหาพ่อในโลกหลังความตาย ทำให้เรากดสั่งหนังสือเล่มดังกล่าวมาทันที

“ก่อนหน้านี้ไปทานข้าวกับอ.คนวาดการ์ตูนยูริญี่ปุ่นมา เค้าตกใจมากๆที่คนก่อตั้งสนพ.ญญในไทยทุกคนเป็นเลสฯหมดเลย เค้าบอกว่าถ้าเป็นในญปคนก่อตั้งอาจจะเป็นคุณลุงก็ได้”

“เคยอ่านงานของรัมโปะมาก่อนมั้ยครับ” เสียงปริศนาดังขึ้นขณะที่เรากำลังหยิบหนังสือของ เอโดงาวะ รัมโปะ (Edogawa Ranpo) มาเปิดๆ ดูในบูธสำนักพิมพ์ JClass และ Classact เมื่องานมหกรรมหนังสือระดับชาติฯ ครั้งที่ผ่านมา

“บิล เกตส์ แนะนำให้อ่าน เซเปียนส์! มาร์ก ซักเคอร์เบิร์ก บอกว่าทุกคนควรอ่านหนังสือเล่มนี้! เซเปียนส์ คือหนังสือขายดีที่มียอดขายทั่วโลกกว่า 6 ล้านเล่ม และ ณ บัดนี้ หนังสือที่ดีที่สุดได้มาวางขายอยู่ตรงหน้าท่านแล้วครับ!”

ผมไม่รู้ว่าคนอื่นเคยเป็นหรือเปล่า เมื่อเวลาอ่านงานของนักเขียนสักคน พอถูกใจในสำนวนภาษาก็อยากจะเจอตัวจริงของนักเขียนคนนั้น หรือถ้าเขินอาย ไม่อยากเจอตัวจริงของเขา ก็ขอเห็นรูปถ่ายหรือใบหน้าของสักหน่อยก็ดี

“ผัสสะแรกที่เขารู้สึกเมื่อแหวกม่านพลาสติกเข้าไปในห้องนิทรรศการ คือความเย็นราวกับอยู่ในห้องแช่แข็งซากสัตว์สำหรับรอชำแหละไปเป็นวัตถุดิบประกอบอาหาร...

เราเห็น อัด—อวัช รัตนปิณฑะ ครั้งแรกกับบท ‘โอ๊ค’ หนุ่มห้าวแก๊งไฝว้ และเห็น ตน—ต้นหน ตันติเวชกุล ในมาดของ ‘เภา’ หนุ่มใสเนิร์ดกีตาร์ จากนั้นทั้งคู่ก็โลดแล่นให้เราเห็นหน้าเห็นตาผ่านซีรีส์อีกหลายเรื่อง

วันอาทิตย์, บ่ายโมงตรง, ซอยประดิพัทธ์ คือเวลาและสถานที่ที่เรานัดพบกับคนคนหนึ่ง สำหรับคนที่รู้จักผ่านๆ เขาคือนักร้องเจ้าของเพลงฮิตที่มักจะได้ยินตามสถานบันเทิงและสถานีวิทยุ