แม้จะเป็นคนชอบอ่านหนังสือ แต่กับนวนิยายหรือเรื่องสั้นยังนับว่าอ่อนหัด ไม่มีความสามารถระดับวิเคราะห์ วิจารณ์ได้ลึกซึ้ง ที่พอแยกแยะได้คือ เล่มใดบ้างที่สร้างความประทับใจหรือสะเทือนใจ

วันก่อนผมไปโรงหนัง House Samyan ที่สามย่านมิตรทาวน์ กำลังจะซื้อตั๋วหนังดูคนเดียวเปลี่ยวๆ สักเรื่อง ระหว่างรอรับเงินทอน (ใช่แล้วครับ ผมรับเงิน 'ทอน')

หนังสือ: สามัญสำนึก Common Sense | Thomas Paine (เขียน) ภัควดี วีระภาสพงษ์ (แปล)

หนังสือ: รวมบทความของฮิโตะ ซไตเยิร์ล: ประเด็นชั่ยๆ ของยุคร่วมสมัยในความเกี่ยวดองของ #เทคโนโลยี #ศิลปะ และ #การทหาร | Hito Steyerl (เขียน) อธิป จิตตฤกษ์, เก่งกิจ กิตติลาภ และ พนา กันธา, จุฑา สุวรรณมงคล (แปล)

“ขนาดแก่แล้วยังอ่านสนุกและได้ความคิดกับความรู้สึกดีๆ กลับมา” เพราะประโยคที่พี่แหม่ม—วีรพร นิติประภา ทิ้งท้ายถึงหนังสือนิทานเด็กสามเล่มที่เลือกมาแนะนำในโปรเจกต์ 31DAYS31READERS ของพวกเราเมื่อเดือนธันวาคมที่ผ่านมา ทำให้ผมนึกอยากกลับไปอ่านนิทานอีกครั้ง

เมื่อสัปดาห์ก่อนมีพัสดุส่งมาถึงพวกเรา แกะกล่องออกดูก็ต๊กกะใจ เพราะภาพแรกที่เห็นคือคนหน้าคุ้นในชุดซานตาคลอสสีแดงสด ขี่น้อง...เอ่อ...เหมือนจะเป็นน้องควายไบซัน

เคยเป็นกันมั้ยครับ เวลาอ่านหนังสือ ดูหนัง หรือฟังเพลงใดๆ แล้วรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอยากเจอเจ้าของผลงาน อยากพูดคุย อยากทำความรู้จัก และจะดีมากๆ ถ้าได้รู้เบื้องหลังความคิดก่อนจะมาเป็นผลงานชิ้นนั้น

ปกติผมไม่ใช่คนที่ซีเรียสกับการเลือกซื้อของมากนัก ไม่ได้มีแบรนด์ในใจ หรือสนใจสรรพคุณพิเศษ เรียกง่ายๆ ว่า ชุ่ย ซื้อๆ ไปให้มันใช้งานได้พอ

แพสชั่นหนึ่งในชีวิตของ แพต—ชญานิษฐ์ ชาญสง่าเวช คือการอ่านหนังสือ เธออ่านได้ทุกที่ทุกเวลาที่มือว่างพอจะหยิบหนังสือได้

เราได้ยินคนพูดคำว่า ‘passion’ อยู่บ่อยครั้ง แต่น้อยคนที่จะอธิบายถึงหน้าตาของมันได้ด้วยความเชื่อมั่นที่เต็มเปี่ยม หนึ่งในน้อยคนนั้นคือ แพต

หากคุณเป็นคนหนึ่งที่สนใจคอนเทนต์ประเด็นสังคม-การเมืองบนโซเชียลมีเดีย เป็นไปได้ว่าคุณจะเคยเห็นและหัวเราะให้กับผลงานของ ‘สะอาด’ หรือ ‘ธนิสร์ วีระศักดิ์วงศ์’