Thinking

“เคยอ่านงานของรัมโปะมาก่อนมั้ยครับ” เสียงปริศนาดังขึ้นขณะที่เรากำลังหยิบหนังสือของ เอโดงาวะ รัมโปะ (Edogawa Ranpo) มาเปิดๆ ดูในบูธสำนักพิมพ์ JClass และ Classact เมื่องานมหกรรมหนังสือระดับชาติฯ ครั้งที่ผ่านมา

ผมไม่รู้ว่าคนอื่นเคยเป็นหรือเปล่า เมื่อเวลาอ่านงานของนักเขียนสักคน พอถูกใจในสำนวนภาษาก็อยากจะเจอตัวจริงของนักเขียนคนนั้น หรือถ้าเขินอาย ไม่อยากเจอตัวจริงของเขา ก็ขอเห็นรูปถ่ายหรือใบหน้าของสักหน่อยก็ดี

แม้จะมีแผนต่อยอดผลงานที่วาดลงในเพจ uninspired by current events ไปสู่สื่อรูปแบบอื่นๆ แต่เมื่อสำนักพิมพ์แซลมอนชวนให้ แก่น—สารัตถะ จึงเสถียรทรัพย์ คัดเลือกงานมารวมเล่มพิมพ์เป็นหนังสือ เขากลับรู้สึกแปลกใจไม่น้อย

“ผัสสะแรกที่เขารู้สึกเมื่อแหวกม่านพลาสติกเข้าไปในห้องนิทรรศการ คือความเย็นราวกับอยู่ในห้องแช่แข็งซากสัตว์สำหรับรอชำแหละไปเป็นวัตถุดิบประกอบอาหาร...

เราเห็น อัด—อวัช รัตนปิณฑะ ครั้งแรกกับบท ‘โอ๊ค’ หนุ่มห้าวแก๊งไฝว้ และเห็น ตน—ต้นหน ตันติเวชกุล ในมาดของ ‘เภา’ หนุ่มใสเนิร์ดกีตาร์ จากนั้นทั้งคู่ก็โลดแล่นให้เราเห็นหน้าเห็นตาผ่านซีรีส์อีกหลายเรื่อง

บทสนทนาเกี่ยวกับความทรงจำ ดวงอาทิตย์ และนิทรรศการล่าสุดของ ‘อภิชาติพงศ์ วีระเศรษฐกุล’

คุยกับนักเขียนผู้จุดกระแสซีรีส์วายไทยและการรับมือชีวิตที่เปลี่ยนไปของ ‘JittiRain’

โชติกา ปริณายก อายุ 28 ปี เป็นนักเขียน เป็นครีเอทีฟ และเป็นพี่สาวน้องแมวที่ชื่อตินดัม

เช้าวันนี้ตื่นเร็วกว่าที่เคย เพราะต้องพาตัวเองไปอีกฟากของที่พักอาศัย แน่ล่ะ การเดินทางในมหานครแห่งนี้จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องเผื่อเวลามหาศาล

ผมเห็น ครูจุ๊ย—กุลธิดา รุ่งเรืองเกียรติ ครั้งแรกๆ น่าจะเป็นวันเปิดตัวพรรคอนาคตใหม่ ยังไม่รู้จักเธอมากนัก รู้แค่ว่าเธอยืนอยู่ในกลุ่มคนที่ทำให้ผมมองเห็นโอกาสที่ประเทศจะเปลี่ยนไปในทางที่ดี